بررسی اثربخشی مداخله‌ی پیشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی بر بهبود رابطه‌ی والد-فرزند، انگیزه‌ی پیشرفت تحصیلی و هوش هیجانی نوجوانان دچار اختلال سلوک

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مداخله‌ی پشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی بر بهبود رابطه‌ی والد-فرزند، انگیزه‌ی پیشرفت تحصیلی و هوش هیجانی نوجوانان دچار اختلال سلوک (CD) در شهر اهواز بود. روش: طرح پژوهش حاضر، نیمه­آزمایشی با گروه کنترل و به روش تحلیل کواریانس چندمتغیره بود. جامعه‌ی پژوهش حاضر شامل کلیه‌ی دانش­آموزان دچار اختلال سلوک شهر اهواز بود که با روش نمونه­گیری هدفمند، 30 دانش­آموز دچار CD انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی درمان یا کنترل تخصیص یافتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس رفتار متعارض، آزمون انگیزه‌ی پیشرفت هرمنز و مقیاس هوش هیجانی ونگ-لاو هستند. برای گروه آزمایش، 11 جلسه­ی 50 دقیقه­ای هفتگی برنامه­ی مداخله‌ی پیشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی اجرا شد ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله­ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از روش­های آمار استنباطی تحلیل کواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و تک متغیری (ANCOVA) استفاده شد. تحلیل­های آماری با استفاده از نرم­افزار آماری 25-SPSS انجام شد. یافته ها: نتایج MANCOVA و ANCOVA نشان داد که مداخله‌ی به کار رفته باعث کاهش میزان تعارض والد-فرزندی و افزایش انگیزه‌ی پیشرفت تحصیلی و هوش هیجانی دانش­آموزان دچار CD می­شود. نتیجه گیری: به طور کلی، می‌توان گفت که مداخله‌ی پشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی برای کمک به دانش­آموزان دچار CD، اثربخش است و توصیه می‌شود.